Lit fûgels yn har dwaan fertelle
fan ’t bestean yn ’t hegere segmint,
dat fan it minskedier,
foar him is it in byld, in hint
om solo of oant sân te tellen.
Dêr sit er solo op in tûke,
skerp syn snaffel en syn eachopslach,
oars komt men net sa fier,
de evolúsje makket wach,
dêrby kin hy gjin oaren brûke.
Dan hy, de sjonger, ús kanarje,
sykjend yn de spegel om de oar,
ús spegel, want wiswier,
dy hâldt er foar ’t fiktive foar,
gjin wjuk of snaffel sil er sparje.
Sy binne rotsfêst yn ’t fertrouwen
dat it oankomt op ‘e hiele ploech,
net inkeld foar de sier,
mar ek as selskip yn de kroech
mei kop- en wjukslach-kreaze frouwen.
Noch heger yn de evolúsje
fleane lorres op ‘e mjitte fan
‘in duo jout fertier’:
it hiele libben frou en man,
want yn elkoar ha sy fidúsje.
|
