De graven waren niet te tellen
van zijn handen met de schop
de diepte in, slechts zijn verweerde kop
kwam boven, want hij wou ’t vertellen.

’t Verlangen van een glimp van boven,
voor zijn part een straaltje licht,
door hem te duiden als een vergezicht,
dan zou hij Christus ervoor loven.

Als Jezus wou, was hij tevreden
met een engel in het wit
die even bij hem op de grafrand zit,
een blik terug op zijn verleden.

Het is weer raak, opnieuw een dode
nu de sneeuw de graven dekt,
een windvlaag ijskoud over ’t kerkhof trekt,
hij graaft voor leven, dood en goden.

Het zou voor hem het toppunt wezen
als de Heer ook zelf eens komt
nu door de sneeuw het leven is verstomd,
voor trouwe dienst opnieuw verrezen.

Plots ziet hij tussen doden leven
van een engel in het zwart,
zijn vingers beven, grijpen naar het hart,
hij krijgt groen licht, het eind van ’t streven.

* Carlos Schwabe (1866-1929)
beeldde de grote thema’s
van het zielenleven uit.