De pommeranten fan Jeruzalem
fernamen ’t wûnder fan Betylûa,
sy reizgen rap nei Judit ta
en earen God en har mei lûde stim.

De froulju kamen út hiel Israel
mei op ‘e holle in olivekrâns,
sy dûnsen by de doarpen lâns
mei Judit, want sy wie by elk yn tel.

Hear Judit, hoe’t sy dûnsjend song in liet
foar God mei bekkens en de rinkelbom:
de swakke brocht de sterke om,
de Hear Almachtich holp by dizze died.

De froulju dûnsen nei Jeruzalem,
dêr’t Judit joech de oarlochsskatten oer,
in offerfeest fan lange doer,
by einbeslút hie nimmen noch in stim.

Sjoch Judit, hoe’t sy yn Betylûa
it libben libbe sa’t sy earder die,
allinne, altyd út ‘e rie,
de fijân kaam net wer nei ’t berchlân ta.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Judit’