Sjaloom, dêr sit er foar syn wente,
Job, de heit fan tsien,
dy’t by de âldste ’t libben fiere;
hy hat foar har syn plicht al dien,
no giet syn hert nei alle dieren.

Wat no, in feint dy’t rint as boade,
hymjend ropt oer kij,
it ek hat oer de ezelinnen;
Sabeeërs joegen har derby
en lieten ’t fee as eigen rinne.

Sjedêr, in twadde feint as boade,
roppend oer it fjoer
dat alle lytsfee rap fertarde;
gjin skiep of geit bleau doe noch oer,
de hoeders koene har net warre.

Noch ien, dêr hast de tredde boade
mei in min berjocht:
Chaldeeërs stielen de kamielen,
it joech neat dat in jongfeint focht,
se lieten him de skerpte fiele.

Net mear, dêr is dan al de fjirde
mei wat snijt troch ’t hert,
want koe wol ien sa’n stoarm oerlibje?
De tsien oan ’t feestmiel slagge ’t net…
wêr moat in heit dan noch nei stribje?

Neaken bin ik op ‘e ierde kommen,
neaken gean ik ek werom,
de Hear hat jûn, de Hear hat nommen,
syn Namme jou ik alle rom.

* Yllustraasje ‘Job en syn húshâlding’

** William Blake (1757-1827)
Yllustraasje ‘Boade mei ûnheilstiding’
Yllustraasje ‘Jobs soannen en dochters komme om’