Al oud en krom geslagen
naast een aangespoelde stronk
lag hij te wachten in het zand
op vogels aan de trek begonnen
naar een ver gelegen land.

Al oud van lange dagen
bij de steven van zijn boot
stond hij te wachten op het strand,
verlangend naar de komst van vogels
uit een ver gelegen land.

Belofte die hij mee zou dragen
door de herfst en winter heen
tot spijkervast de laatste spant
zou zitten in de achtersteven:
vogel naar een ver gelegen land.

‘Ik, Väinämöinen zal het wagen
met mijn makkers en de boot
de sampo op te halen, want
de voorspoed van het rond gesmede
wonder ligt nog in het noorderland.’

* Schilderij ‘De weeklagende boot’
(1924 – 68 x 79 cm.)