Us mem dy’t, letter werberne
yn namme út ‘e skoat
fan dochters, ’t libben trochjoech
oan bernsbern dy’t har kenne
as glânzjend wer yn twafâld:
bylden yn in rjochthoek
en út ‘e âlden har ûnthâld.

Us heit dy’t, skipper-ôf,
de buorden naam fan ’t board,
dat de namme fan syn frou
trochklonk yn in oare soarte
fan libben op it wetter:
glânzjend folle letter,
wer twastimmich it akkoard.

En doe’t ús arke leechrûn,
gie wer har namme mei,
hoe mannichfâld ferbûn
mei libbensglâns en -gloarje
en hoewol’t se weiwaard
achter skiere kimen,
soe nea har lûd feroarje.