Se libben as de wite wolken,
driuwend oer it swurk,
de driuw dy’t se fertolken,
wie omheech lykas de ljurk
syn jubel breedút wjukket.

Se seagen moannen út ‘e hichte
op ‘e swierte del
fan lege ierdske plichten
– by bloeiers net yn tel –
foar wrotters nei de djipte.

Se steane dagen lang te stjerren
sûnder noch beweech
sa’t fûgels misse fearren,
wolken hingje driigjend leech,
mar ’t wite sylt wol fierder.