Lit ús dwaan de hannen gear
yn ’t lânskip as in timpel
dêr’t de stâlen pylders binne
mei as kapitelen dragend wyt,
de himel sûnder wyn fan lear
en tongerslach as stimpel,
wol de geast fan lit ús hinne
gean sa as de timpel stiet.

De flierren binne klaaid mei ’t giel
fan strielen út ‘e hichte wei,
de wei is hillich foar de siel
dy’t wjukslacht as de iere hij.

Hy hat siedde dat it aai
brekt út yn ’t jonge libben,
stimmen dy’t de grûn besjonge,
fûnemint fan dizze timpelsteat
dêr’t pylders rize út ‘e klaai
as dragers fan de ribben,
fierwei siedzjend ûnberonge
lykas god op boerepleats.