Wa’t net ken de skiednis fan de wei
dy’t as grevinne ûnder wetter
yn de mar fan Snits de septer swaait,
ferliest it paad fan doe nei letter.

Wa’t lykwols wit wat earder wie,
dy kin der oeren oer fertelle
wat de frouwe op dat dykje die:
se spuide bloed, sa koe se skelle,
doe’t se fan De Jouwer ried nei Snits,
twa plakken dy’t der noch net wiene,
seach se, yn in fisioen, in flits,
kastiel en tsjerke dy’t dêr stiene
ûnderoan dy oerenlange wei,
mar doe’t it hynder stadich sakke,
sakken har kastiel en tsjerke mei,
it fisioen dêr’t sy nei snakke,
bleau har by en sleepte sy doe oan
yn stien fan berch nei de Legeaen,
mar fergees, it wie op hege toan
dat sy mei iepen mûle en eagen
skreaude, wylst se stadich sakke yn
it sompich lân mei swiere stiennen,
grêf fan de grevinne, ieuwenlyn,
mar nimmen gûlde echte triennen;
breinroer kaam se út it deaderyk
en wylst har geast de wei lâns jage,
spuide se al skellend oer har dyk
it bloed fan jûntiid en de dage,
ljochtsjend as in stjerrebyld by nacht,
de skrik fan Snitser mar en Potten,
dêr’t de skipper mei it skip fol fracht
en yn de roef syn frou en skatten,
bange bern beskerme foar de dea,
dy’t ware oer it weagjend wetter
op him ta, in rille oer de lea,
doe weiwaard yn it ljocht, dat letter
wyn en silers nei de mar ta lokt
dy’t stride om de heechste eare
oant har flugge boat ynienen skokt,
de seilen nei de weagen teare,
dêr’t in skym mei priis en eare gokt
en skatteret fan in skealik laitsjen
om de siler dy’t lûd skelt en flokt,
want nimmen sil har geast ea reitsje.

Wa’t net ken de skiednis fan de wei
dy’t as grevinne ûnder wetter
yn de Snitser mar de septer swaait,
ferflokt it lot en wit net better.

*) De Grevinnewei is in drompel yn de Snitser mar, in lange smelle ûndjipte