Ferskining by de rivier

fan ûnbekend*
Daniël

Ik, Daniël, hie ’t needlot heard:
weiwurden wie Jeruzalem
en ek de timpel hold gjin stân,
sadat ik yn de rouwe rekke,
sûnder kostlik brea en fleis
kaam ’k trije kear sân dagen troch,
noch wyn noch salve brûkte ik,
sa wie ik wiken ûnderweis.

Doe kaam ik út by in rivier
en seach omheech… sjedêr in man:
fan kostber linnen wie syn kleed,
fan goud syn gurdle om de heupen,
grienich ljochten op syn lea,
dy’t strielen as in edelstien gelyk,
syn antlit wjerljochte my ta,
it rekke my… net ta de dea.

Gjinien murk op wat ik dêr seach
as wie ’k allinnich yn it fjild
om de ferskining oan te sjen,
ik wie oan yn it hert ta rekke,
as hie ’k field syn lêste klop.

* Yllustraasje ‘Ferskining oan Daniël’