Daniël bidt fan fierren

fan ûnbekend*
Daniël

Ik, Daniël, lies yn de Skriften
dat Jeruzalem yn pún
derhinne lizze soe,
in tiid fan santich jierren,
in stee fan foks en njirre.

Yn sek en jiske foar it finster
stean ik tusken eigen pún
en dat fan ’t ôfdwaald folk:
‘O God, sjoch my no hjirre,
ik bid, al is ’t fan fierren.
Wy bleauwen net by jo geboaden,
wiene dêr in ein fanôf
en harken net nei jo
profeten dy’t lûd sprutsen
hoe’t wy jo wetten brutsen.
Dus brochten Jo ús yn djip lijen
yn de stêd, dêr fier fanôf,
jo folk yn ballingskip;
wol harkje nei ús klachten,
wy ha al salang wachte.’

* Yllustraasje ‘Daniël bidt’