Hongermiel

fan ûnbekend*
Ezechiël

Minskesoan, nim weet en koarn
en ming dêr spjelt en earte by,
dit oarlochsbrea silst ite
wylsto op ’e side leist;
wês sunich ek mei wetter,
brûk ien liter op in dei,
yt en drink, it folk sjocht dit miel oan.

Doch dyn iten yn in pôt
en bak op drûge minskedong,
it wurdt in drege rite.

God, myn Hear, ik sjoch ’t my oan,
want minskedong is dochs ûnrein,
ûnrein ha ik nea iten.

Minskesoan, do witst it skoan,
dus bak it miel op kowedong,
sa’n miel sil dy net spite.

Op ’e nij klonk doe de stim:
Ik meitsje dat der krapte komt,
it folk sil dan ek ite
watsto earder iten hast,
it tapet bang it wetter
ôf, it is der glêd mei oan…
honger hearsket yn Jeruzalem.

* Yllustraasje ‘Ezechiël bakt syn hongermiel’