Opljochtsje

De hjerst driuwt donker oer it gea,
hoewol’t de wolken noch opljochtsje
yn de spegel fan de brede sleat,
it stee om by elkoar te kommen
sûnder om in eigen plak te fjochtsjen.

De einen driuwe stadich fuort
as kollektyf dat it net sitten
sjocht om no al op ’e flecht te gean,
sy sjogge minsken ’t leafst net kommen,
genen litte har de jachttiid witte.

De swanne-genen jouwe oan
de halzen ’t sein om op te stekken,
is ’t net om de minsken, dan om: hjir
is ’t plak om ta ús rjocht te kommen,
oan opljochtsjen sil it net ûntbrekke.