As wielderige hynsten

fan ûnbekend*
Jeremia

De soannen hawwe My ferlitten,
rinne wielderich as hynsten om
en wrinzgjend achter buormans wiif oan,
gjinien kin ’t huorkjen litte.

Soe Ik soks net op har ferhelje?
Om har dwaan en litten nim Ik wraak,
ferrinnewearje harren ikkers,
sy sille ’t sa betelje.

It giet mei ’t kwea om beide soannen:
’t folk fan Juda en fan Israel,
sa is de godsspraak fan de Heare,
yn plak fan druven toarnen.

Hy docht ús neat, wie harren sizzen,
wy belibje kriich noch hongersneed
en harkje net nei de profeten,
har wurd sil nimmen misse.

* Foto ‘Hynsten’