Myn goede freon, as jonge
hasto boarte
ûnder ’t lieden fan de klok,
miskien in berneferske songen.

It tsjerkeskip feroare
yn it farren
frij fan koers nei fiere kym,
optillend klear as nea tefoaren.

En op ‘e see fan tinzen
fûnsto wurden,
sprekkend ek dyn eigen taal
fan op ‘e kâlde grûn de grinzen:

Boppe de krunen fan de keale beammen
sjoch ik yn de wolken syn byld
de grûn is stiif en kâld
hy wie noch net sa âld
en woe noch graach
wat libbensjierren ha.
Syn byld driuwt
yn de wolken fuort.
De sinne kipet troch it wolketek
knypeagjend, ferwaarmjend,
mar de grûn bliuwt stiif en kâld.
Hy wie noch net sa âld.

Myn goede freon, noch tiden
sil it lieden
fan de Aldegeaster klok
fertelle fan dyn moedich striden.