Reddingsduo

van Edward Moran*

Een ruwe zee nadat een storm
geleidelijk was uitgeraasd,
maar toen de avond al vroeg viel,
ging hij nog lang niet liggen…
was hij door ’t verloop verbaasd?

Hij was aan ’t zeegeweld gewend,
viel niet meer over wat kwam op
zijn pad, een schipbreuk of een lijk,
die beide bleven liggen…
wie nog leefde, zocht hij op.

Hij had het licht, zijn hond de reuk,
gewend was ’t dier ook aan elk sein
dat uitgezonden werd van zee;
die beide konden redden
met of zonder maneschijn.

Zo liepen zij met het verloop
van storm naar hoge golven mee,
die rolden menig uur nog door;
vannacht was er geen redden
aan, geen sein kwam van de zee.

* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Reddingspatrouille’