It wie in striid om elke weach
en wyn te heinen foar de gong
yn ’t skûtsje, as de wjerljocht rinne
nei de finish mei in tongerklap.
In titanestriid foar ’t each,
yn spanning smoke op ‘e long,
want beide skippers woene winne,
dêrom hiene Siep en Ulbe ’t krap.

It eigen wetter holp ‘Doarp Grou’
op beide dagen oan de priis;
It Hearrenfean wie fier al hinne,
mar mei tonger seach syn himel griis.

It Grietmansrek belibbe op
‘e finish de sensaasje fan
fiif skippen yn fiif tellen binnen,
mar de Hearrenfeanster wie de man.

Sa wiksele it plak foar plak,
mar earste plakken fan ‘Doarp Grou’
– as skoden wolken foar de sinne –
waarden wei en Ulbe kaam yn ’t nau.

De Lemmer lykwols brocht in kear,
want ’t Fean oer stjoerboard… in protest,
sels twa! No koe ‘Doarp Grou’ it winne,
want mei twa kear twa die Ulbe ’t bêst.

De ein waard in titanestriid,
want beide hiene ’t noch net wûn,
mei ’t selde skot der fluch trochhinne,
waard Siep van Terwisga kampioen.