Starums see, wêr bliuwt it rûzjen
fan dyn weagen mei in kraach fan skom,
dêr’t skûtsjes mei twa reven brûzje
of wurkleas lizze yn de slom.

Want no leist foar blak derhinne,
wylst de skûtsjes smeke om wat wyn,
sa kin de krêft fan ’t seil net winne,
in hân triuwt dêr in rûnte yn.

’t Wite skip* litst flugger glide,
dat it leit wol acht minuten foar,
dyn kueren kin gjinien tsjin stride,
want wêrom hy en net in oar?

Litst dyn kalme wetter brûke
foar wat hjit in krimpeksperimint,
in putsfol fluch nei boppen lûke:
De Jouwer yn syn elemint.

Sels bist ree om op te nimmen
ballêst fan de liuw, oerstallich sân,
om noch in plakje op te klimmen…
do Starums see, hoe hast it hân?

* Lodewijk Meeter