Kop yn de fearren

Se binne wyt, domestisearre,
fiele har by minsken thús,
ha gjin ferlet om heech te fleanen,
jouwe har by sljochtwei hinne del,
wat bliken docht út sloppe fearren.

Der is gjin sân om yn te stekken
’t slûge kopke as de strús,
de fûgel fan it koarte fleanen
mei de ynstek by gefaar gjin tel
oan tinke, wat kin ’t him ferrekke!

Klimaatferoaring, lit mar sitte,
jou dy del by tante Truus,
de útstjit moat mar rêstich fleane,
bliuw  dus op ’e grûn mei ’t hiele stel
om neat te dwaan en neat te litten.

Dus stek de kop mar yn de fearren,
foar it firus joust net thús,
dat kin om dy de loft yn fleane,
’t komt dêrnei op oare plakken del,
do litst dyn wyt sa net bedjerre.