Jaloerske katten

fan Francisco José de Goya*

Dêr stiet er, fjouwer jier, en baas
oer dieren om him hinne,
beuker noch, wat is him oan te sjen,
de eagen rjochte op syn wrâld,
hy is noch altyd bern.

De ekster is leafst eigen baas,
moat oan it toutsje rinne
fan de lytse Manuel, dy’t him
net fleane lit, al is er âld
genôch foar heger klim…

… as fûgels, finzen yn de kou,
dy’t inkeld wjukje kinne
by de traaljes op… fan ‘lit ús frij
mei ’t each op folle heger flecht
of is dy kâns foarby?’

De katten wachtsje op har kâns,
jaloersk op dizze ekster
dy’t tafallich ek Francisco hjit…
wat is tafallich en wat echt?
Goya wit hoe’t it sit.

* Francisco José de Goya (1746-1828)
Skilderij ‘Manuel Osorio’