Sulveren Houkesleat

Lit Harmen hjoed noch ride
mei Harmina as freondin,
it kin sels op ’e Houkesleat
en fierder nei it krusend wetter
fan ’t kanaal mei ’t iepen soal,
de farwei fan de sulverfloat
neidat it gouden tiidrek sleat.

In gouden tiid, in wike
ride, farre hat gjin sin,
want iis leit sels de hannel stil,
de liberale merk komt letter
wol… op redens is ’t paroal;
mei sloppe ankels, stive poat
sil ’t heve mei in sterke wil.

Lit Harmen hjoed mar lizze
sa’t er dêr al jierren leit
as âlde sleper út ’e feart,
de kapitein wit al net better,
want wat earst wie syn idoal,
it slepen fan de gouden float,
waard sulver yn de Houkesleat.