Sânensantich

Syn langstme nei it iis is grut,
de lêste kear is jierren lyn
dat hy noch streken sette;
grutsk, foar ’t each parmantich,
liet er him op noaren sjen…
hy is no sânensantich.

Fan alle kanten wurdt him sein:
‘Hâld do dy dizze iistiid yn,
do moatst dy dêrta sette
om mei beide fuotten
op ’e grûn te bliuwen, want
mei iis falt net te spotten.’

No stiet er op ’e planken fan
de brêge, net op it toaniel,
wat hy fansels min sette
kin, ’t hat wat fan lizzen
op it iis, wat hy net wol…
hy hat neat mear te sizzen.