De mêst stiek twa jier nei syn dea
de wetterpoarte nei de tuorren,
fredich lei it yn ’t Heechein,
dat droech fan kop oant kont syn lea
salang’t de lêste moannen duorren
hat it skûtsje ’t ljocht oansein.

Yn ’t hout wie kreas syn namme snien,
de lof yn gouden letters:
libje Dicky van der Werf!
De man en ’t skûtsje wiene ien,
besylden Fryslâns wetters,
beide dielden yn it erf.

It erf fan pake Van der Werf
dy’t mannich skûtsje boude
yn de styl fan ’t âlde fak;
de skûtsjeleafde bleau as kerf
yn ’t neiteam, ieuwenâlde
ienheid op it krekte plak.

De pakesizzer groeide op,
waard man fan kwizekwânsje,
Snitser mei it brûzjend bloed
fan Houkesleat oant Gauster Hop,
bestjoerder mei garânsje
dat it funksjonearre goed.

Syn each foel op in skûtsje fan
de Piipster helling, wis in
skip foar prizen yn de float;
syn namme waard de Snitser Pan
en Dicky, ’t koe net misse,
skuorde faakris oan de skoat.

De pakesizzers wiene yn
syn libben grutte freonen
oant it slimme ûngelok
op Tenerife, al lang ferlyn;
troch ’t fjoer dêr’t sy yn bleaune
like ’t libben sûnder lok.

Dit lot woech swier, mar lichter wie
syn humor, ’t hold him boppe
wetter, hy lavearre sa’t
in skipper docht, mei rie en die,
want foar it silen kloppe
altyd noch syn skûtsjehert.

It lot wie wreed doe’t ek syn frou
ferstoar, no foer allinne
hy noch op ‘e libbensmar,
mar ’t skûtsjesilen bleau er trou,
al woe it net mei ’t rinnen,
waar en wyn naam hy foar kar.

It skip lei stil, de mêst gie del,
dêr tusken fjouwer tichte muorren
fong hy gjin wyn, siet sûnder werf,
syn libben wie net mear yn tel,
hy telde lykwols ’t jild foar oaren:
erven Dicky van der Werf.