Binne dat de greiden
yn de skaden fan de moarn,
ferskûlje noch de kimen
har as wie de fierte stoarn
en rint de wei wol nei de
blauwe printen ivichheid
dy’t no ferdriuwt de skimen
en it ljochtsjend heil oanseit.

Kin men dan noch swije
yn in wrâld mei loften swier
fan brekkend ljocht en sûnder
heilleas driuwen nei in fier
ferline fol fan lijen?
Sjongend rin ik oer de dyk,
belibje it foar wûnder
mei de skiep as myn publyk.