Einoardiel

fan Hans Memling*

In wite troan kaam my foar eagen,
dêr de Rjochter op, foar syn gesicht
gjin himel en gjin ierde mear,
mar inkeld boeken, doe noch ticht.

It deaderyk joech earst de deaden
oer, lykas de weagen fan de see,
sa kaam der yn de dea in kear,
se stiene foar it oardiel ree.

Doe sloegen alle boeken iepen,
dat fan ’t libben kaam der ek noch by
foar ’t oardiel: straf de ien en ear
de oar, de lêste rekke frij.

It deaderyk waard yn de fjoerpoel
keild, wat trochgiet foar de twadde dea,
dêr kamen alle kweaden gear,
foar har wie fjoer it deistich brea.

* Hans Memling (sirka 1430/1440-1494)
Trijelûk ‘it lêste oardiel’