Swarte presidint

Hy neamt himsels de presidint
en mient hy kin de hiele wrâld oersjen
fan hjir nei dêr en wer werom,
wol ha dat elkenien him ken.

Hy neamt himsels yntelligint
en mient fan him is elkenien in fan,
de oar is yn syn eagen dom,
hy is it dy’t de stimmen wint.

Syn eigen stim is wol bekend:
in krassend lûd dat gjin betsjutting ken,
fan hjir nei dêr en wer werom,
hy fynt dat hy him nea fersint.

Hy sjocht de beam as monumint,
op deade tûken lit er him ’t leafst sjen,
as ’t útkomt, neamt er him blank from,
de fraach is… wurdt sa’nien demint?

Hy neamt himsels in blanke fint,
mar wjukket mei in swarte geast, ferlern
is ’t folk dat wjukket like krom
en folget sa de presidint.