Rûne ierde

Al iuwen wit de wittenskip:
de ierde is net plat, mar rûn
en draait syn baantsjes om de sinne;
yn ’t hielal is ’t rûntsje mar in stip,
dy kennis kin men net omhinne.

Al earder hie de wittenskip
it witte kind: rin nei de mar,
want sjoch, de kym rint yn in bôge;
op bekend gebiet krijt men dan grip
op hoe’t it sit, men hat sels skôge.

Dochs rin net fierder as it kin,
al nûget ek it blauwe boerd
fan heit en soan, de generaasje
dy’t noch fierder sjocht, it hat gjin sin
dat wetter wurdt ta in frustraasje.