Stille snein

Op goede freed hie ’t minne west:
de hammer dy’t de spiker sloech
troch hân en foet yn ’t hout,
it wie ’t gefoel, net te begripen
hoe’t de geast it droech.

Op stille sneon sloech ta de rêst,
it hurde klopjen yn de kiel,
hoe’t men dan djipgeand rout,
gjin hân of foet om fêst te gripen,
slein is dan de siel.

De snein bleau as de sneon sa stil,
behalve ’t koeren fan de do,
dy’t wachte op it hout,
sa no en dan nei ’t slachfjild kipe…
wannear komt it no?