Op swannewize

De dize lûkt op út it wiet
as ’t moarnsljocht troch de tûken gluorket
om foar winner troch te gean,
de winter sjongt it simmerliet.

De sinne strielet waarmte út,
tefolle foar de iere maitiid
om mei faasje troch te gean,
want maart nimt grif in oar beslút.

Dan lûkt de dize oer it fjild,
sadat it grien yn wyt feroaret,
’t wiet lûkt oan de winterklean,
gjin wolk dy’t mei lij wetter spielt.

Mar dan… it spuitet út it wiet,
de swarte swan hat fruchtber buorke:
piken yn de maitiidsklean,
wat wiist op hoe ’t it altyd giet.