Tiidgeast

It moast der wol fan komme,
sa giet it troch, want troch de tiid
nimt ôf de hoop op blêdbreed grien
en glimmend brún, de tiid hat nommen.

De blêden falle gatten
yn, ’t is al wer it âlde liet
fan wat earst opkomt, dan is ’t dien,
dat troch de tiid sil ’t wol sa moatte.

Ferheard sjocht op de minske
as stof de woartels stikke lit,
hy hat de tiidgeast net ferstien,
mar tocht allinnich oan syn winsken.

Dan leit it sa derhinne,
it skûtsje dat net better wit
as dat de tiid is fierder gien,
sa sil it nea in priis wer winne.