Wat sil it silen dwaan
foar fiskers dy’t de fûken útset ha
foar iel, genôch foar ’t deistich brea?
Sil ’t swurd as meunster jaan
de skrik om hastich op ‘e fûken ta?
Dan ha allinnich iel de skea.

De Iselmar stie hol,
de koppen batsten yn de dining op,
mei al dy skippen oan de wyn
wie ien plak spannend fol;
doe klonk ynienen lûd de bakboardsrop
oan Grou, foar ’t risiko noch blyn.

Se klapten tsjininoar,
de swan noch mei de wjukken op termyk,
wylst Grou foel lam, gjin druk op ’t roer,
op ien plak yn de war,
ek foar Wâldsein, sa tusken striid en dyk
bleau amper noch in meter oer.

Wer stjitte stiel tsjin stiel,
dat beide skûtsjes giene troch de wyn,
wylst Grou foer krekt de fûken frij,
ferdreau Wâldsein de iel;
gjin fisker liet him mear mei ’t silen yn,
mar op ‘e dyk klonk lûd jûchhei.