Se rûnen yn de float derút,
de Meeters net te mjitten,
kleurich mar de skûtsjes wyt,
kin ’t skele ju, gjin sprút,
dochs seagen sy ’t wol sitten.

De âldste* hie syn middei net,
ferrekte fan de pine
troch in stientsje yn de nier,
mar skippers wil wie wet,
hy soe syn draai wol fine.

De jongste** sylde justjes oars,
fan ûnder kaam er boppe,
mei de twirren troch it hier,
de tonge yn de noas
koe hy fiktoarje roppe.

Doe rûn de jongste fierder út,
hy treau syn broer derûnder:
‘Kin er hjoed net oer ferlies,
kin ’t skele ju, gjin sprút,
syn nierstien sylt foar wûnder.’

* Lodewijk Meeter
** Siete Meeter