Fan it plak

Te lang hat hy by ’t spoardok stien,
wat er yn himsels faak sei,
hy moast it mei in lege mage dwaan,
de skoalbern woene him gjin fretten jaan.

De brêge brocht har wol op wei,
streekrjocht nei syn steanplak ta;
de miuwen fochten om it bernemiel,
hy stie dêr mar mei ’t liif fan rustfrij stiel.

Mar yn in sliepeleaze nacht
hie hy skjin syn nocht fan ’t stean,
syn fêste poaten loek er ien foar ien
omheech, sa sterk as stiel klom mei de stien.

In lange dei hat hy dêr stien,
want gjin poat kriich hy fan ’t plak,
de skoalbern rûnen narjend by him lâns,
fan ’t warber wurkfolk kriich er noch in kâns.