Gjin tinken by

Syn paad kroep hy allinne
as trage stikelrûp,
der wie gjin tinken by
doe’t hy oer skulpen hinne glied,
it brutsen hûs fan slakken,
foar ’t gefoel gie dat gewoan:
‘Ik libje want ik krûp.’

Sy ha elkoar traach moete
op it krúspunt fan it reid,
der wie gjin tinken by
doe’t ien de oar tsjin ’t glêde glied,
sa dogge dat de slakken,
foar ’t gefoel gie dat gewoan:
‘Wy libje sa’t it leit.’