Van cel naar kosmos

van Caspar David Friedrich*

De kloostercel, vier meter lang
en maar drie breed, was het verblijf
waarin hij vond zijn ziel en zaligheid,
hij diepte op en keek naar boven,
was voor de duivel niet meer bang…
wie kon hem van het heil beroven?

Hij schreed getrouw naar de kapel,
waarin zijn stem klonk in het koor,
niet luid vanwege onderdanigheid,
hij diepte op en keek naar boven,
het heil was sterker dan de hel,
dus kon hij God eentonig loven.

Naar buiten werd hem toegestaan
om lucht te scheppen op het strand;
in confrontatie met zijn nietigheid
keek hij van onderen naar boven,
de hemel toonde zon noch maan…
hij voelde ’t eigen vuur vlug doven.

* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘De monnik aan zee’