Troch de eagen fan in soldaat

fan ûnbekend*

Al withoelang bin ik soldaat,
ien fan de âlde garde;
sjoch ik op dy tiid werom,
dan is’t in wûnder wat lêst barde.

Wy rekken stjoerleas ûnderweis
nei Rome, sûnder seil en
riemen hiene wy ’t net rom,
it kaam geregeld oan op peile.

It waard ûndjipper ûnder ’t skip,
ik hearde doe ien roppen:
‘Smyt de ankers gau oerboard!’
Ik seach… de see hie wite koppen.

Der wie foar ’t skip gjin hâlden oan,
in sânbank hat it brutsen,
as soldaat begiest gjin moard,
dus ha ’k it swurd tsjin Paulus lutsen.

Us offisier rôp my werom,
hy hat syn libben sparre;
elk kaam feilich op it strân,
sa bin ’k dochs foar in moard bewarre.

* Yllustraasje ‘Strâning op Malta’