Cato Uticensis

fan ûnbekend*

Hy wist wol wa’t syn âlde pake wie,
de strider mei deselde namme:
Cato, ’t siet him yn it bloed,
in stream troch generaasjes hinne,
nea ha sy har skamme.

Hy wist wol wêr’t er yn ’t bestean foar stie,
soe nea foar senatoaren wike;
neffens âlde pakes moed
liet hy gjin kâns op winnen rinne,
rûn dan ek oer liken.

Hy hie it net op konsul Caesar stean,
oarsom koe dy syn bloed wol drinke;
Cato rûn dêrtroch gefaar
om yn de finzenis te kommen…
koed er fierder sinke?

Hy hie ’t wol hân, woe nei de djipte gean
troch eigen hân, ree om te snijen,
’t barde mei in breed gebaar;
syn freonen wiene as ferstomme…
rûnom wie djip swijen.

Byld ‘Cato Uticensis’