Vier… drie… twee… één

van Caspar David Friedrich*

Drie torens rezen voor hem op
in ’t roze licht nog voor de nacht,
belofte van een kribbe,
al eeuwenlang verwacht.

Vier sporen stonden in de sneeuw,
twee stappen en twee in een punt,
genezing door de kribbe,
het was hem graag gegund.

Drie rotsen lagen op zijn pad,
hij kon er klimmend overheen,
omheen zag hij niet zitten,
want pijnlijk werd zijn been.

Twee balken kreeg hij in het oog,
de langste moest zijn vertikaal,
hijzelf ging erbij zitten
en hoorde aan ’t verhaal.

Eén mond was even aan het woord:
‘De dwarsbalk is mijn eigen kracht
voor rechtdoen, tegen onrecht,
ik geef aan jou de macht…’

* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Winterlandschap met kerk’