Liet fan Fertsjinste

fan ûnbekend*

Se leit no sels op bêd
en hat gjin krêften mear
om neisten help te bieden,
heart noch har rappe trêd,
is nea mei earder klear,
kin fan har folk net skiede.

Hoewol’t se neat mear sjocht,
krijt sy it unifoarm
foar eagen yn de jierren
fan skot nei skot, ’t gefjocht
dat útrûn op in stoarm,
dy’t bystân iepenbierre.

Sy stie se rêstich by,
ferwûnen út ’e striid,
en bleau om oan te hearren,
wat die har faakris nij:
de geast sa djip en wiid
foardat soldaten stjerre.

Se wit, har eigen tiid
rint stadich nei de ein;
de Oarder fan Fertsjinste
klinkt as har eigen liet,
dêrmei is alles sein…
sy stie ek by de minsten.

* Yllustraasje ‘Florence Nightingale’