Jûn wie se fleurich yn de hal
foar ’t skerm om yn te checken;
wy tochten doe: se rêdt it wol
om ’t slimste ta te dekken
mei har belied en waarme fielen.

Acht oere ha wy ôfskie naam
mei krûpe en wat sizze:
‘No giest en hâld dy goed, hen faam?
Wy sille dy wol misse!’
Gjin triennen, nee, want sy wie fleurich.

Doe rieden wei de wei werom,
wol grutsk op har, ús dochter
sawat al dokter, ljochte blom
yn swart Malawi, tochten
wy, mar it fielde dochs wat treurich.