Koppen by Wâldsein

It is gjin fûgel sûnder kop,
de miuw as hearsker fan de mar
by Heech, hy nimt in peal foar kar
en knapt him efkes op.

Men kin net mei in skeane fear
dêr sitte foar in grut publyk,
dat by Wâldsein stiet op ’e dyk
en sjocht… wa is der mear?

O ja, de skûtsjes fan de float,
no tolve, fjirtjin sûnder twa,
dy’t op ’t bestjoer de smoar yn ha,
se slute gjin akkoart.

O nee, se ha gjin stive kop,
ek sûnder dogge se it net,
’t giet inkeld om dy stive wet
en om it hege krop.

Sjedêr, se brûze derop ta,
de stielen koppen fan de float
mei koppen, hurd as stiel, oan board,
dus in protest, no sa!

It is in fûgel mei in kop,
de miuw sjocht skerp de griene oan,
as hearsker sit er op ’e troan:
‘De Pan knapt it ek op!’