Treurige resonantie

van Lourens Alma-Tadema*

Levend voor een doorgaand streven
naar een zitplaats voor de sier,
maar zonder oog voor mens en dier,
is zij lang bij zichzelf gebleven.

Ruggelings bleef zij zich keren
tegen wat daarbuiten was,
de vele kleuren boven ’t gras,
zij hield het met haar eigen kleren.

Tot de vogels bleven fluiten
waarom zij nog binnen was,
het ging eerst langzaam, pas na pas
nam zij de drempel, stond toen buiten.

Vogelrijen lieten horen
zangen van een diep verdriet,
de resonantie kwam eerst niet,
het ging van achteren naar voren.

Voor haar ligt geweken leven,
op haar kleed een dode mus,
zo komt het bij haar binnen dus,
lang is hij op haar schoot gebleven.

* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Lesbia treurt om een dode mus’