Mariamne daalt de treden af
met rechte rug, geheven hoofd,
in ’t wit dat haar getuige was,
maar zuiverheid heeft niet geholpen.

Rechters als pilaren in het rond
van halve waarheid, dubbel hart,
in ’t zwart dat hun getuige was,
gevonnist door een slecht geweten.

Zou Herodus, groot als Juda’s vorst,
het hoofd gebogen door de druk
van ’t vonnis, in ’t gestolde bloed,
zijn jonge vrouw nog gratie schenken?

Salomé, zijn lieve zuster, spreekt
verhardend in op zijn gemoed,
dat niet zijn koningsbrein verweekt
en knieën van de vorst verslappen.

Mariamne staat nog even stil
bij ’t schuldig oordeel over trouw
die zij de koning nooit onthield,
dan daalt zij, nog haar hoofd geheven.

* Schilderij ‘Mariamne’
(1887 – 259 x 180 cm.)