november 20, 2017
It binne freontsjes foar it libben
fan it bern, dat noch belibje kin
dat dieren prate kinne;
foar him giet noch gjin wurd ferlern,
sa is hy nea allinne.
Mar komt foar har de lange winter,
dan ferlieze sy de libbensmoed
omdat se hingjen bliuwe;
as hy net komt, dan is ’t foargoed,
beskiten troch de miuwen.
De blêden litte har net falle,
kletse glimkjend oer de bûtenkâns
fan yn de lijte sitte,
mar komt it bern it paadsje lâns,
lit hy syn kâns net sjitte.
november 19, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2007
Dêr’t Starums frouwe útsjocht oer de see,
de mêsten rize nei de wolken,
dakken kleurje read it âlde stee,
sil wyn de wierheid wreed fertolkje.
De nije slûs rint sân kear seilleas fol
mei skûtsjes dy’t fan need net witte,
’t skippersfolk betellet noch gjin tol,
mar wol himsels wol heger tille litte.
It folk springt by it rizen fluch fan board,
fernimt de wyn en sjocht de weagen,
fielt de blierren fan de fokkeskoat
en wit dat Starums frouwe spuit gjin leagen.
Wylst rint massaal it folk by ’t wetter lâns
en jout him del op Starums hichte,
sjocht de wylde see, besprekt de kâns
fan fjirtjin skippers mei har swiere plichten.
De skûtsjes stampe yn in wolk fan brûs
as hynders oer de hindernissen,
mêsten kreakje, ’t giet wer nei de slûs,
it folk riist op, want ’t moat de wedstriid misse.
