oktober 13, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
Al fyftjin jier gjin earste priis
en nea noch wûn op eigen wetter,
dat it waard de heechste tiid;
it smakke Klaas* syn soannen fiis
dat heit syn skip ferlear de striid…
wat deale, ’t moast meikoarten better!
It startskot klonk, wêr wie Wâldsein?
De W wie achter tugen rekke,
kriich it rom, kniep elk derút,
sa waard de earste slach al slein,
de striid gie om de folle bút,
fan ’t omsjen skeat it yn de nekke.
Al jierren langstme nei de priis
en foar ’t gefoel koe ’t altyd better,
sa woe heit it ommers ha;
sjedêr, fan freugde lang net wiis,
jûchheiden sy it einskot ta:
de earste priis op eigen wetter.
* Klaas van der Meulen
Soannen: Keimpe, Teake en Ype
oktober 12, 2017
fan Victor Patricio de Landaluze*
Hy is de iennige dy’t sit
en droegen wurdt nei wêr’t er wol
om mei syn stok te wizen,
want hy is it dy’t fan alles wit,
syn mage sit jûns barstend fol,
hy hat mar út te kiezen.
De oaren steane, mar net him,
sy hawwe neat te sizzen, want
hy hat de bekken sletten
mei te wizen en syn hease stim,
it swiete lûd is foar de klant
om nei syn hân te setten.
En lûkt de dei dreech nei de jûn,
dan rôlje tsjillen noch de fracht
nei skoarstiens dy’t smoarch rikje;
swiete rook hâldt wurge skreppers sûn
en sis no sels (’t mei yn de nacht):
se wurkje foar in prikje.
* Victor Patricio de Landaluze (1830-1889)
Skilderij ‘Rispinge fan sûkerreid’