april 18, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Dag, waar kijk je naar
of blijf je zomaar staan?
Je ziet me aan,
dus kijk ik maar terug;
Ja, de krullen in mijn haar,
dat heeft mijn ma gedaan,
ik zie ze niet,
heb echt geen ogen op mijn rug,
ik kijk nu juist opzij,
omdat ik jou zag staan;
zonet keek ik vooruit,
naar ’t boek zoals je ziet,
want pa heeft net gezegd:
van lezen blijf je bij;
misschien heb je ’t gezien
dat ik naar plaatjes kijk,
want lezen doe ik luid,
dat heb je niet gehoord
en gaat ook niet gelijk
met kijken naar een plaat;
o ja, heb je die bloem gezien?
Die staat niet in het boek,
want kijk, die is nou echt,
ik heb het bijna uit,
het boek natuurlijk… echt…
heb ik te veel gepraat?
Dan kijk ik wel vooruit,
nu dag… je bent zo om de hoek.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Portret van Frederika Reijnders’
april 17, 2017
Sjedêr, hy hat it hjoed wer rêden,
de kym hat him net keare kind,
gjin wolk of weach sil him ûntnimme
syn besieling foar it ierdske folk,
de delgong komt nei ’t klimmen.
De dyk rint faak mei party bochten
nei wêr’t de minske wêze wol
mei yn de moarn ferljochte dize,
fol besieling troch de fiere bol,
hy sil it paad wol wize.
De delgong komt mei swakke strielen,
foargoed foarby is ’t hichtepunt,
de kym wurdt net mear sa ferljochte,
ien kear noch, de alderlêste stunt,
dan nimt de nacht de rjochten.