In memoriam Itte Groenhof-van der Wal

De dyk rint deun by ’t spultsje lâns,
de streken, wyt as de kezinen,
wize nei de grize bocht,
it moas fertelt fan in âld muorre,
sy koe de rêst hjir fine.

De jierren troch wie ’t yn balâns,
want alles kaam troch har yn streken;
wylst se faakris oan him tocht,
dy’t streke op it doek mei ferve,
wie dit foar har it teken…

… dat sy rjochtop bleau yn ’t bestean
sa’t hy rjocht die oan syn ambysje;
’t fee fersoarge sy mei nocht,
rûn tusken ’t bûthús en de skuorre,
koe alles lang noch hysje.

De skonken rekken justjes skean,
’t fabryk kaam net mear om har molke,
’t eigen paad hat sy doe socht:
mei rjochte rêch kezinen ferve
en ’t bûthús bleau befolke.

Har folk kaam foar de frou oerein
en seach mei niget har wer kommen
mei de rêch wat yn in bocht;
har ein kaam tusken eigen bisten,
foargoed is ’t lûd ferstomme.