Fan in skûtsje binne swurden earen,
minder foar it harkjen as it sicht,
want ha se net de plicht
it skip op koers te hâlden?

Earnewâld koe ’t skûtsje neat mear leare,
mei in koeltsje of in heale stoarm
foldie ’t net oan de noarm,
dus wêrom’t skip te hâlden?

Dat de swurden kamen op it droege,
dêr’t se stiene sûnder doel of plicht,
gjin each is lykwols ticht
as ’t giet om wat te winnen.

’t Wie in skipperssoan dy’t kânsen loege,
ek de swurden foar syn eigen doel,
ferkocht dy waarm noch koel,
sa’n koers moast dochs wol kinne.

Earnewâld koe dochs noch wol wat leare,
want in swurd hâldt op ‘e wâl gjin koers,
is samar troch de slûs
foar ien om mei te farren.

Kânsen kinne yn it libben keare,
earleas waard it foar de skipperssoan,
syn koers stie nimmen oan
om sa de priis te barren.