As skippersjonkje moast er lûke
as de wyn ûngeunstich wie,
hy seach it net as bernewurk,
mar as it om de frijheid gie,
dan siet er yn de durk.

Mei ’t mes koe hy syn apels snije
oars as om te iten, want
in rûge kop kaam foar it ljocht,
alhiel in byld nei keunstners trant,
it jonkje snie mei nocht.

Syn master seach yn Pier in houwer,
mear as lûker oan in tou,
sadwaande kriich er ûnderrjocht,
mar bleau syn apelgrûnslach trou
en duorjend wie syn nocht.

As skipperssoan de Prix de Rome,
tagelyk in drege tiid,
dy’t útrûn op in manke skonk,
dochs bleau de wrâld op tsjillen wiid
dy’t fan syn bylden blonk.