Kin ’t foar fol of kin it net,
dat is de faaie fraach by Starum,
’t is in saak dy’t oan de skippers fret,
de Iselmar hat hege baren.

Lit De Lemmer en Wâldsein
mei ’t folle túch mar gean en brûze,
alle oaren binne al ferslein,
de ôfstân is net mear te rûzen.

‘Smyt de reef der dan mar út,
al slacht de see ús op ‘e rotsen,
wat kin ’t skipsfolk skele, dochs gjin sprút,
ús skûtsje sil mei weagen botse.’

‘Sjoch hoe’t ik op rotsen stean,
de skûtsjes ha neat te fertellen,
ik bin grutter yn myn wetterklean
en hear dy stomme skippers skellen.’